Orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego stwierdzające niekonstytucyjność art. 607t § 1 k.p.k. powoduje utratę mocy obowiązującej tego przepisu. Jednak w niniejszej sprawie ten bezpośredni skutek wynikający z wyroku nie jest równoznaczny z zapewnieniem zgodności stanu prawnego z Konstytucją ani do tego wystarczający. WYROK TRYBUNAŁU KONSTYTUCYJNEGO. z dnia 6 października 2015 r. sygn. akt SK 54/13. Tekst pierwotny. Trybunał Konstytucyjny w składzie: Stanisław Biernat WYROK TRYBUNAŁU KONSTYTUCYJNEGO. z dnia 24 listopada 2010 r. sporządzonego w Lizbonie dnia 13 grudnia 2007 r. (Dz. U. z 2009 r. Nr 203, poz. 1569), w zakresie Wyrok Trybunału Konstytucyjnego, sygn. akt K 40/12. - Akty Prawne. Art. 184 ust. 5 ustawy - Prawo o szkolnictwie wyższym w zakresie, w jakim wyłącza prawo studentów kontynuujących naukę na drugim kierunku po ukończeniu jednego kierunku studiów do otrzymywania stypendiów, o których mowa w art. 173 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy - Prawo o szkolnictwie wyższym, jest zgodny z art. 32 ust. 1 w 3. art. 29 ust. 3 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2012 r. poz. 680,ze zm.) w zakresie, w jakim przewiduje przeprowadzenie kontroli osobistej, nie określając równocześnie jej granic, z art. 41 ust. 1 i art. 47 w związku z . art. 31 ust. 3 Konstytucji, 4. orzeka: 1. Art. 8 i art. 9 ustawy z dnia 1 grudnia 2022 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2023 (Dz. U. poz. 2666, ze zm.) są niezgodne z art. 178 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. 2. Art. 7 ustawy powołanej w punkcie 1 jest niezgodny z art. 195 ust. 2 Konstytucji. D ĄBROWSKI, Funkcje Trybunału Konstytucyjnego związane z hierarchiczną kontrolą konstytucyjności prawa , Olsztyn 2015. 7 Zob. np. wyrok TK z 16 października 2014 r., sygn. Trybunał Konstytucyjny orzekał natomiast o zgodności z Konstytucją innych, nietypowych rozwiązań proceduralnych, zakładających występowanie pewnej sekwencji i współzależności między postępowaniami prowadzonymi przez sądy i inne organy (por. wyrok z 14 czerwca 2006 r., sygn. K 53/05, OTK ZU nr 6/A/2006, poz. 66, wyrok z 19 lutego sygn. akt K 28/02. po rozpoznaniu, z udziałem sądu przedstawiającego pytanie prawne, Sejmu oraz Prokuratora Generalnego, na rozprawie w dniu 24 lutego 2003 r.: Art. 45 ust. 5 i 7 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. Nr 133, poz. 882, z 1999 r. Nr 110, poz. 1255, z 2000 r. Nr 48, poz. 554 oraz z 2001 r. K. 44/16. 7 listopada 2016 r. o godz. 9:00 Trybunał Konstytucyjny rozpozna w pełnym składzie wniosek grupy Posłów na Sejm RP dotyczący zasad powołania prezesa i wiceprezesa Trybunału Konstytucyjnego. Trybunał Konstytucyjny orzeknie w sprawie zgodności art. 16 ust. 1, 5 i 7 ustawy z dnia 22 lipca 2016 roku o Trybunale Konstytucyjnym z OBLEF3. Trybunał Konstytucyjny w składzie: Małgorzata Pyziak-Szafnicka – przewodniczący, Teresa Liszcz, Stanisław Rymar, Andrzej Rzepliński, Marek Zubik – sprawozdawca, protokolant: Grażyna Szałygo, po rozpoznaniu, z udziałem wnioskodawcy oraz Sejmu i Prokuratora Generalnego, na rozprawie w dniu 25 listopada 2014 r., wniosku Rzecznika Praw Obywatelskich o zbadanie zgodności art. 217c ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny wykonawczy (Dz. U. Nr 90, poz. 557, ze zm.) w zakresie, w jakim wyłącza możliwość telefonicznego porozumiewania się tymczasowo aresztowanego z obrońcą, z art. 42 ust. 2 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji, orzeka: I Art. 217c ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny wykonawczy (Dz. U. Nr 90, poz. 557, ze zm.) w zakresie, w jakim bezwzględnie zakazuje korzystania z aparatu telefonicznego przez tymczasowo aresztowanego w celu porozumiewania się z obrońcą, jest niezgodny z art. 42 ust. 2 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. II Przepis wymieniony w części I, w zakresie tam wskazanym, traci moc obowiązującą z upływem 6 (sześciu) miesięcy od dnia ogłoszenia wyroku w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej. Małgorzata Pyziak-Szafnicka Teresa Liszcz Andrzej Rzepliński Stanisław Rymar Marek Zubik Uchwała nr 04/2021 Komitetu Nauk Prawnych PAN z 12 października 2021 r. w związku z rozstrzygnięciem Trybunału Konstytucyjnego z 7 października 2021 r. Komitet Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk, będący demokratycznym przedstawicielstwem osób prowadzących badania naukowe w dyscyplinie nauki prawne, stwierdza, że rozstrzygnięcie Trybunału Konstytucyjnego w sprawie K 3/21 z r.: jest dotknięte wadliwością wynikającą z nienależytej obsady składu; przyjmuje jako podstawę wnioskowania szereg twierdzeń nieznajdujących pokrycia w stanie normatywnym (polskim i europejskim) i wiedzy prawoznawczej na ich temat; ma na celu legalizację niekonstytucyjnych, niezgodnych z prawem UE i Europejską konwencją o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (EKPC) zmian w wymiarze sprawiedliwości po 2015 r. oraz wywarcie nacisku na sędziów polskich, aby pomijali wiążące ich wyroki Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) i odstępowali – pod groźbą odpowiedzialności dyscyplinarnej – od badania statusu sędziów powołanych przez upolitycznioną Krajową Radę Sądownictwa. Rozstrzygnięcie Trybunału Konstytucyjnego w sprawie K 3/21 wydano w składzie orzekającym z udziałem osób, które zostały wybrane na miejsca uprzednio zajęte. W związku z tym, z przyczyn formalnoprawnych, nie można przypisać mu atrybutu wyroku Trybunału Konstytucyjnego. Komitet Nauk Prawnych PAN przypomina, że w wyroku z 7 maja 2021 r. w sprawie Xero Flor przeciwko Polsce (skarga nr 4907/18) Europejski Trybunał Praw Człowieka uznał, iż rozstrzygnięcie Trybunału Konstytucyjnego z udziałem osoby wybranej na miejsce już obsadzone narusza art. 6 ust. 1 EKPC. Taki organ nie spełnia wymogu „sądu ustawionego ustawą”. Nie ma oparcia w prawie pogląd Trybunału Konstytucyjnego, jakoby prawo UE i orzecznictwo TSUE kwestionowały nadrzędność konstytucji w polskim porządku prawnym oraz uprawniały sądy krajowe do pomijania przepisów Konstytucji RP lub kontroli legalności powołania sędziego przez Prezydenta RP. Dotychczasowa praktyka nie potwierdza także przyjętego przez Trybunał Konstytucyjnego założenia, jakoby organy UE działały poza granicami kompetencji przekazanych przez Polskę w traktatach unijnych. Trybunał Konstytucyjny wykroczył poza przysługujące mu kompetencje, stwierdzając niekonstytucyjność przepisów Traktatu o Unii Europejskiej (TUE). Nie wykluczył, że w przyszłości oceni zgodność z Konstytucją RP orzeczeń TSUE, „włącznie z usunięciem ich z polskiego porządku prawnego”. Nie mieści się to w prawnych możliwościach jego kontroli. Zgodnie bowiem z zasadą podziału kompetencji między UE a państwa członkowskie – dokonywanie wykładni TUE należy do wyłącznej kompetencji TSUE. Twierdzenia mające uzasadnić rozstrzygnięcie Trybunału Konstytucyjnego mają charakter pozorny i pomijają rzeczywisty problem prawny – zmian w polskim sądownictwie przeprowadzanych z naruszeniem Konstytucji RP, traktatów unijnych i EKPC. Mają na celu legitymizowanie tych zmian, przede wszystkim przez podważenie skutków prawnych wyroków TSUE. Rozstrzygnięcie Trybunału Konstytucyjnego zagraża fundamentom całej UE, ingeruje w autorytet TSUE, a także w kompetencje polskich sądów do bezpośredniego stosowania prawa UE. W efekcie stawia to Polskę poza europejską przestrzenią prawną. Niebezpiecznie ogranicza także prawo jednostek do skutecznego środka prawnego, do rozpatrzenia sprawy przez sąd powołany zgodnie z prawem, niezależny od jakiejkolwiek innej władzy i bezstronny – co jest fundamentem, na którym opiera się praworządność. Komitet Nauk Prawnych podkreśla, że troska o dobro wspólne jest obowiązkiem wszystkich obywateli, a szczególnie tych, którym powierzono sprawowanie władzy. Żadne pokolenie, a tym bardziej grupa polityczna sprawująca w danym momencie władzę, nie ma prawa traktować Państwa jako swojej wyłącznej własności. Komitet przypomina – za wstępem do Konstytucji RP – o potrzebie „współpracy ze wszystkimi krajami dla dobra Rodziny Ludzkiej”. Efektywne uczestnictwo Polski w UE przyczynia się do pokojowej współpracy między narodami, rzetelności i sprawności instytucji publicznych w naszym państwie, a nade wszystko dobrze służy zapewnieniu poszanowania wolności i praw obywateli Rzeczypospolitej. Zawarte w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych definicje działalności gospodarczej i pozarolniczej działalności gospodarczej są jasne i wszechstronnie zinterpretowane w orzeczeniach sądów - uznał Trybunał Konstytucyjny, który w wyroku z 19 lipca 2022 r. orzekł o ich konstytucyjności. "O prowadzeniu działalności gospodarczej przesądzają zatem obiektywne i zewnętrzne jej przejawy, a nie przekonanie podatnika. Nie ma i nie może mieć znaczenia, że określony podmiot prowadzący konkretną działalność gospodarczą nie ocenia jej subiektywnie jako działalności gospodarczej, nie nazywa jej tak, bądź oświadcza, że w ogóle jej nie prowadzi" - wskazał w uzasadnieniu wyroku sędzia TK Wojciech Sych. We wtorek 19 lipca 2022 r. Trybunał Konstytucyjny orzekł w sprawie skargi konstytucyjnej dotyczącej obciążenia zobowiązaniem podatkowym z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych - zdaniem skarżącego - na skutek niedookreślonej definicji "działalności gospodarczej". Jak jednak uznał TK "definicja działalności gospodarczej została wszechstronnie zinterpretowana w orzecznictwie sądów administracyjnych". "Podatnik nie może zatem w sposób dowolny, w zależności od stanu swojej świadomości lub przewidywanych korzyści podatkowych sam kwalifikować wykonywanej przez siebie aktywności" - podkreślił sędzia Sych. Sędzia TK przypomniał ponadto, że "pozbawienie mocy obowiązującej określonego przepisu z powodu jego niejasności lub nieprecyzyjności powinno być traktowane jako środek ostateczny, stosowany wtedy, gdy inne metody usuwania wątpliwości dotyczących treści przepisu, w szczególności przez jego interpretację, okażą się niewystarczające". "Analiza zakwestionowanych przepisów doprowadziła Trybunał do wniosku, że nie ma podstaw do przyjęcia, iż definicja działalności gospodarczej jest niejasna i nieprecyzyjna w stopniu naruszającym konstytucyjne standardy określoności prawa daninowego" - podsumował sędzia Sych. TK orzekł w tej sprawie w składzie pięciorga sędziów pod przewodnictwem Jakuba Steliny. Orzeczenie zapadło jednogłośnie. (PAP) autor: Marcin Jabłoński mja/ godl/ Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 19 lipca 2022 r., sygn. akt SK 20/19 Przygotuj się do stosowania nowych przepisów! Poradnik prezentuje praktyczne wskazówki, w jaki sposób dostosować się do zmian w podatkach i wynagrodzeniach wprowadzanych nowelizacją Polskiego Ładu. Tyko teraz książka + ebook w PREZENCIE Integracja pracowników po wyroku Trybunału Konstytucyjnego. PIT: Integracja pracowników po wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dn. 8 lipca 2014 r. – okiem NSA (II FPS 6/14 i II FPS 7/14) i nie tylko… Pomimo wątpliwości … W dniu 8 lipca 2014 r. Trybunał Konstytucyjny wydał wyrok w sprawie nieodpłatnych świadczeń (K 7/13). Wyrok ten został przez orzecznictwo i doktrynę przyjęty wręcz owacją „na stojąco”. Dla mnie wyrok ten wcale nie jest taki oczywisty, co wie każdy kto poświęcił mu dłuższą chwilę i zapoznał się z jego uzasadnieniem. Analiza tegoż, w moim odczuciu, pozwala na postawienie tezy, iż dla wywiedzenia swoich racji TK posłużył się argumentacją, którą – najdelikatniej rzecz ujmując – należałoby określić jako mało spójną lub wręcz wewnętrznie sprzeczną. Słusznie zatem zwracają na ten fakt uwagę: prof. dr hab. Adam Mariański i pani Aneta Nowak-Piechota, w glosie do tegoż wyroku (zob. Konstytucyjność opodatkowania pozapłacowych świadczeń pracowniczych, Przegląd Podatkowy 11/2014 r. , str. 43 i nast.). Wprawdzie glosatorzy tego wprost nie wyrazili, ale myślę że po lekturze uzasadnienia do wyroku TK oraz rzeczonej glosy – jednego (i niestety tylko jednego) możemy być w miarę pewni. A mianowicie, w praktyce nie powinno być wątpliwości tylko, co do tych pozapłacowych świadczeń, co do których wprost wypowiedział się TK (spotkania integracyjne, szkoleniowe, dowóz do pracy, abonamenty medyczne, umowy ubezpieczeniowe). Jednoznaczne wysuwanie wniosków, co do innego rodzaju świadczeń, aniżeli te, których kwalifikacji podjął się TK – moim zdaniem – dalej będzie ryzykowne. Konia z rzędem temu, kto ad casum będzie w stanie zadecydować, że dane świadczenie zostało poniesione w interesie pracownika, a nie pracodawcy. Jako przykład weźmy szczepienia przeciwko grypie. Czy mamy tutaj do czynienia tylko z interesem pracownika ? A może jednak, gdzieś tam w tle, „majaczy” także interes pracodawcy ? Inny przykład, a proszę bardzo… Pracownik, przedstawiciel medyczny dużej firmy farmaceutycznej, zostaje, po odbytym spotkaniu z kontrahentem – na koszt pracodawcy – w hotelu. Załóżmy, że nie był to najtańszy hotel… I co wówczas ? Pomimo sygnalizowanych wątpliwości z entuzjazmem należy więc przyjąć dwa postanowienia NSA, które zapadły w dn. r., tj. II FPS 6/14 i II FPS 7/14. Postanowieniami tymi NSA odmówił wydania tzw. uchwał abstrakcyjnych (vide: art. 264 § 2 o wydanie których wnioskował RPO. NSA oparł się na dyspozycji art. 267 który to przepis pozwala odmówić podjęcia uchwały, zwłaszcza gdy nie zachodzi potrzeba wyjaśnienia wątpliwości. w ocenie NSA zachodzi jednak brak wątpliwości. NSA jednoznacznie stwierdził, że wszelkie wątpliwości interpretacyjne w zakresie stosowania art. 12 ust. 1 PdofU odnośnie tej grupy stanów faktycznych (tj. określanej łącznie, jako „imprezy integracyjne”) – zostały już rozwiane przez TK. NSA odwołując się do trzech kryteriów, którymi posłużył się TK – uznał, że imprezy integracyjne, na gruncie PodfU, nie stanowią dla pracowników przychodu do opodatkowania. Cytując fragmenty wyroku TK, NSA stwierdził, że w odniesieniu do imprez integracyjnych nie są spełnione dwa spośród trzech kryteriów zastosowanych przez TK. Wprawdzie pracownik uczestniczący w imprezie wyraża na to zgodę, ale: po pierwsze, świadczenie to nie jest spełnione przez pracodawcę w interesie pracownika, a po jego stronie nie występuje przysporzenie majątkowe (korzyść); po drugie, nie mamy tutaj skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia. A co po otrzeźwieniu ? Aż strach pomyśleć co się stanie, gdy korki szampana, wystrzelonego przez TK i NSA, ucichną. Czy ktoś z Państwa zwrócił uwagę, że nawet sam NSA, dla zdefiniowania zwrotu „impreza integracyjna” używa określenia „grupa stanów faktycznych” ? Kończąc, zadam zatem dwa następujące pytania: Pierwsze: Kiedy określony stan faktyczny jest „imprezą integracyjną” ? Drugie: Jak interpretować, nie należący przecież do języka prawnego, zwrot „impreza integracyjna” ? Oby odpowiedź na tak zadane pytania dla nikogo nie okazała się bolesna.